مدتي اين مثنوي تأخير شد

آهوي ما گرگ شد، خنزير شد

شد رها سگ، باز و بسته ماند سنگ

اي برادر باز هم جنگ است، جنگ

سالکان بي خرد! بي پيرها!

ساحران! رمال ها! جن گير ها!

مکتب ايران چون دکان شماست

نفس تان- وا...- ايران شماست

عشق ايران کاش در سر داشتيد

کاش آن را نيز باور داشتيد

ناجوانمردان! زبانبازي بس است

از امام عصر(عج) اخاذي بس است

واي از آن روزي که با بانگ جلي

سايه بردارد ز سرهاتان ولي

پس زند خاک از کدورت هايتان

صورتک ها را ز صورت هايتان

بانگ بردارد ز اعماق وجود

فاش گويد آن چه را بود و نبود

طشت تان چون از سر بام اوفتاد

کله هاتان چون که خالي شد ز باد

رو شود تا خبث خوهاي شما

دست ما ماند گلوهاي شما

هان! گمان کرديد ما وامانده ايم؟

ما کنار دام بر جا مانده ايم

منتظر با تيغ ها و داس ها

پيشتر آييد اي خناس ها!

هر طرف کرديم دامي را رها

پيشتر آييد اي پتياره  ها!

تيغ کج آريم و گردانيم صاف

هر که ره گيرد به سوي انحراف

*

چون هلاهل مغز بادام شما

مانده فرزين گرچه در دام شما

اي دليل داعيان دين ما!

تاج سر! اي مرد! اي فرزين ما!

اين سخن را بشنو از اهل تميز

رأي و بيعت فرق ها دارد عزيز!

نيک مي دانيم از برهان و نقل

اين که بيعت عشق باشد رأي عقل

گرچه عقل ما ملاک خوبي است

يادمان باشد که پايش چوبي است

عقل آخر هم بماند در نود

عشق اما ختم کار و هست صد

هر چه رمل آريد و سحر و جفر و راز

عشق اسطرلاب اسرار است باز

چون رجز خوانند مردان نود؟

چون؟ که جاري در رگان ماست صد؟

**

ماه سنگي سرد و بي مقدار بود

گرمي خورشيد بر حسنش فزود

رو بگرداند چو خورشيدي ز  ماه

در محاق افتد قمر، گردد تباه

جملگي دانند، حتي خار و خس!

آبروي ماه از شمس است و بس