وقتی حتی روشن کردن یک چراغ ساده ی " دوستت دارم"
کام زندگی را تلخ می کند
وقتی شنیدن دقیقه ای صدای ِ بهشتی ات
زندگی را
تا مرزهای دوزخ
می لغزاند
دیگر - نازنین من-
چه جای اندوه
چه جای اگر ...
چه جای کاش ....
و من
- این حرف آخر نیست-
به ارتفاع ابدیت دوستت دارم
حتی اگر به رسم پرهیزکاری های صوفیانه
از لذت گفتنش امتناع کنم.
«مصطفی مستور»
پ . ن :
ندارد ...
برچسبها: مصطفی مستور, شعر, و دست هایت بور نور می دهند
اشک آب حیات من است.
اشک مقدس ترین درود روحی من است.
اشک گران بها ترین هدیه ایست که به معبود خود تقدیم میکنم.
اشک اقیانوس عشق و محبت است که در آن شنا میکنم. ا
اشک درود زمین اســــــــــت به آســـمان ها .
اشک هدیه آسمان است به زمین .
اشک آخرین رمق رحمت حیات من است.
اشک هماهنگی طبیعت با تار و پود قلب من است.
اشک توبه من به درگـــــــــاه خدای بزرگ اســت.
اشک راحتی و استراحت دل و روح من است. (۱)
***
و اشک تمام داشته های من می شود این روزها گاهی ، مصطفی!
و اشک ترنم زیبای لحظه های غمگسار سرودن نغمه عاشقانه اوست که دیده به دل هدیه می دهد.
و اشک لبخند شور گونه های من است برای او که با شیرینی بی حد و حصر رحمتش وَﻋَﺒْﺮَةَ ﻣَﻦْ ﺑَﮑﯽ ﻣِﻦْ ﺧَﻮْﻓِﻚَ ﻣَﺮْﺣُﻮﻣَﺔٌ را در گوش هايم نجوا كرده بود .
و اشک ... و اشک ... و اشک
انگار تمام باران رحمتت خلاصه مي شود در قطره هاي اين در نوازنده !
وقتي كه باريدن مي گيرد مي شورد تمام دردها را ، سهل مي كند تمام سختي ها را ، مي روياند بذر هاي عشق و اميد را و حتي پر مي كند براي لحظه هايي چند جاي خالي را ...
معبود بي همتاي من ! اگر نبود نعمت ذره اي محبت بر سلسله عشق كه در وجودم ريشه اش را دواندي ، سر بلند مي كردم و به فريادي رسا شكرگزاريم براي برترين نعمتت را به گوش جهانيان مي رساندم كه تو مايه حيات دل را در چشم های من به ودیعه گذاردی...
و تو اشک ! يادت باشد كه باران اگر بر خش خاش ببارد زهر مي رويد و اگر بر گندم قامت خيس خود را بگستراند رويشي به وسعت دانه هاي زرد خورشيد گونه سر از خاك بيرون مي آورد ... پس ببار آن جا که گل می رویانی ...
پ . ن:
(۱) اشک نوشته های ابتدایی : بخشی از یک عارفانه شهید دکتر مصطفی چمران
برچسبها: اشک, شهید چمران, آب حیات
آش شله قلم کار!
الآن ساعت ۱۲:۳۰ است و من اصلا توان نوشتن ندارم ! یعنی ذهنی که از صبح پی "به زور نویسی" بوده در این ساعت از شب دیگه اصلا نوای "به عشق نویسی" نداره . اما راستش خودم هم خیلی دیگه داشتم روسیاه می شدم از این روزگار بی سوتیتری !
جالبه ! انگار این روزای زندگیم همش شده سوتیتر . یه صفحه روزنامرو تصور کنین که همه مطالبش با فونت سوتیتر منتشر شده باشه . این جوری انگار همه سوتیترها ارزش خودشونو از دست دادن !
علی ای حال توی چند هفته گذشته موضوعات مختلف سیاسی ، اجتماعی ، فرهنگی و مناسبتی زیادی بود که قصد داشتم دربارشون بنویسم اما نشد. حالا به چند تاشون یک اشاره خیلی خیلی کوتاه میکنم
۱- مجله پنجره چند هفته قبل یک پرونده درباره مجلس ششم منتشر کرده بود با عنوان " مجلسی که عصاره ملت نبود " من هم خواستم یک مطلب بنویسم با عنوان "مجلس همیشه عصاره ملت است " که نشد . فی المجلس دوستان ما در مجله پنجره باید بدانند که این حرفشان در وهله اول به نظام ضربه میزند نه طیف های صاحب قدرت آن روز. ثانیا ما نباید حقایق را نادیده بگیریم. در هرصورت آن زمان جامعه ما رویکرد اصلاح طلبی داشت و به همین خاطر هم چنین مجلس و آن چون دولتی روی کار آمد . لذا اصلا نمی توان بگوییم مجلس عضاره ملت نبود . چند نکته دیگر هم مدنظر بود که متاسفانه الان فراموش شده است !
۲- دیروز سالروز تولد حکیم بزرگ سرزمین ما و مادر مهربان فرهنگ و زبان ما فردوسی پاکزاد بود . در این باره حرف زیاد است اما صرفا پیشنهاد میکنم بیانات رهبری درباره شخصیت فردوسی و گفت و گوی من با استاد سیدی درباره این روز را که هر دو در روزنامه خراسان دیروز منتشر شد بخوانید .
۳- چند وقت قبل در کلاس تاریخ موضوعی به ذهنم رسید درباره نقش مستشرقین به عنوان آغازگران تهاجم فرهنگی . موضوع خیلی مفصل است ، شاید بعدا نوشتم .
۴- درباره اسلامیت و ایرانیت و حرف هایی که این روزها بین دو طیف تند رو جامعه ما رد و بدل می شود هم حرف زیاد دارم . این را هم دوست دارم بنویسم . اما نقدا این را داشته باشید که ره هردو گروه به کردستان است.
پس از نوشت :
مکه برای شما
فکه برای من
بالی نمی خواهم
این پوتین های کهنه هم می توانند
مرا به آسمان ببرند.
سید مرتضی آوینی