_{من اين ها را احساس مي کنم؛ با تمام وجودم. وقتي از تو مي شنوم يا از تو مي خوانم مبهوت مي شوم. تمام وجودم به وجد مي آيد از تلاقي با يک مرد؛ از تفسير لحظه هاي عاشقانه تو، از تک تک خاطرات روزهاي سبز و سرخت در عرصه عرفان و خون و آتش، از حماسه هايي که آفريدي و از روزي که پر گشودي و جاودانه شدي. من نه تو را ديده ام، نه صدايت را شنيده ام و نه حتي زياد از تو شنيده ام، اما با کمي شنيدن و خواندن هم مبهوت تو شده ام. تو يک اسطوره اي ميرزايي؛ يک الگو.}

_{اين روزهاي تقويم مرا به ياد تو مي اندازد. وقتي به روزهاي پاياني مهر مي رسيم ياد مهر ۶۳ مي افتم؛ ياد ميمک، ياد تيپ امام موسي کاظم(ع)، ياد همان روزي که تو بال شهادت گشودي و به جمع دوستان «عند ربهم يرزقون» ات پيوستي.}

_{اي مرد انسان ساز تخريب ! چقدر زيبا آسمان و زمين را در هم تنيدي و گفتي: «دلم را دار خواهم زد...»}

_{دو نفر وسط شهيدان شوشتري و ميرزايي هستند}